خرما

به ‌غیراز میوه ­ی درخت خرما، از سایر اجزای درخت نخل نیز می­توان برای اهداف دیگر استفاده کرد. از برگ­ها و شاخه­های درخت برای تهیه سبد، کیف، پتو و وسایل تزئینی کوچک استفاده می­شود. هسته­ی خرما که اکثر خانواده ها آن را دور می­ریزند، بیشتر در کویر یا صحرا استفاده می­شود.

عشایر هسته خرما را خشک و خرد (آرد) می­کنند. سپس آرد را به نان تبدیل می­کنند. برخی از صحرانشینان نیز، هسته­ی خرما را بو داده و از آن­ قهوه درست می­کنند.

خاستگاه اصلی خرما، کشور هند است. نخل در ایران نیز در مناطق جنوبی رشد می­کند و خرما را به عنوان طلای سیاه می شناسند. جالب است بدانید که تاریخچه اصلی این میوه در ایران به دوران قبل از هخامنشیان برمی گردد و در لوح ها و کتاب های آن زمان از کلمه نخل به عنوان میوه دهنده خرما استفاده می شده است..

علاوه بر ایران، مصر، عربستان سعودی، عمان، عراق، امارات، پاکستان و لیبی جزو مکانهایی هستند که میوه خرما در آن­جا پرورش و به کل دنیا توزیع می شود.

طبقه بندی گیاه شناسی درخت خرما

نخل خرما از گیاهان تک لپه ای خانواده نخل ها است این خانواده ۲۰۰ جنس و ۱۵۰۰ گونه دارد. بومی مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری آفریقا و جنوب آسیا می باشد. یکی از این گونه ها نخل خرمای معمولی phoenix dactylifera است.

از لحاظ نیازهای اکولوژیکی خرما محصول نقاط حاره است؛ اگر چه در نقاط نیمه گرمسیری نیز کشت شده است. رشد خرما در نقاطی میسر است که دارای زمستان معتدل و تابستان گرم و خشک برای رسیدن میوه باشد و به مدت 5 تا 7 ماه از زمان گرده افشانی تا برداشت میوه باران یا رطوبت بیش از اندازه وجود نداشته باشد. عوامل آب و هوایی ، خاک، آب، توپوگرافی از جمله عوامل تعیین کننده مناسب بودن یک منطقه جهت کاشت خرما هستند.